Ο φόβος

Ο φόβος ελοχεύει παντού. Καθορίζει συμπεριφορές, ακρωτηριάζει ζωές. Τα αυτονόητα γίνονται δυσνόητα και τα φυσικά αφύσικα. Εκείνος που φοβάται φάσκει και αντιφάσκει μεταξύ αυτού που προσδοκά και αυτού που προσφέρει. Ότι ανθρώπινο, γλυκό, ζεστό μετατρέπεται σε άνοστο πολτό από πολυμίξερ. Και αναρωτιέμαι: μα είναι τόσο όμορφο και σπουδαίο να είσαι άνθρωπος γιατί να πρέπει να φοβάσαι να είσαι;

Η ανάσα της ζωής... η ομορφιά της ζωής... είναι το φως που εκπορεύεται από τον παράδεισο της ψυχής... 

Όταν αποφεύγεις να ζεις το τώρα ολοκληρωτικά οδηγούμενος από την εσωτερική σου φωνή είναι σαν να αρνείσαι τη φύση σου. Η φύση γνωρίζει ποιο είναι το σωστό για εσένα, όλα τα άλλα είναι επίκτητα και συνήθως πολύ μακριά από την ουσία μας. Συνήθως όταν δεν ακούμε την φύση μας αλλά τον εγκέφαλό μας, μακροπρόθεσμα η ζωή φροντίζει να μας το υπενθυμίσει ...

Υπάρχουν άνθρωποι που σε μάτια αγέλαστα και χείλια σφιγμένα δηλώνουν τον ''¨Ερωτα''... ' ... ψάχνουν για την αστείρευτη πηγή και καταδικάζουν τον εαυτό τους στην λειψυδρία...τρέμουν στην ιδέα του λάθους και επιλέγουν το αδιέξοδο... κυνηγούν το ''όλα'' και συμβιβάζονται με το ''τίποτα''...ίσως τελικά γιατί απλά δεν αντέχουν την ''ευτυχία'..

Ο φόβος, 

γέννημα του παρελθόντος, 

συγκατοικεί με φαντάσματα 

στη στέγη 

των αραχνιασμένων επιλογών, 

αναβιώνει ετεροχρονισμένα 

μνήμες που αναμασά,

φτύνει χολή, 

φυματική η σχέση 

με το παρόν,

αντιβιοτική με το μέλλον.

Έτσι, 

ομόκεντρος κύκλος 

η ζωή 

και ο φόβος 

η μόνη ροπή 

για το επόμενο βήμα, 

ποιο Βήμα; 

dk